Κεριά μεγάλα κ χρωματιστά, να πιάνουν χώρο κ να φωτίζουν το σπίτι όλο. Όπως φώτιζες κ συ τα βράδια μου, τα πρωινά μου, τα απογεύματά μου με καφέ κ τσιγάρο, να σε κοιτάζω κ να ρουφάω τη μορφή σου καθώς ξυπνάω. Κεριά αρωματισμένα, με μυρωδιές δικιές σου, που σκορπάνε παντού μέσα στο σπίτι. Όπως σκορπούσαν μέσα μου όταν σε φιλούσα στο λαιμό, κ μού'λεγες "σε θέλω". Κάθε κερί ανάμνηση. Καθε μυρωδιά, λίγο απ'τη μυρωδιά σου.

Κεριά, να καίνε κ να λιώνουν. Όπως καίγεσαι κ λιώνεις κ εσύ, μόνος σου με μόνη συντροφιά τις σκέψεις σου κ τις σταγόνες της βροχής. Ή... μήπως είναι το ίδιο αυτα τα δύο; Είναι η βροχή που ακούς ή οι σκέψεις σου που χτυπάνε στα τζάμια προσπαθώντας να βρουν λογική, διέξοδο, απαντήσεις...; Στέκεσαι στο παράθυρο κ νιώθεις όμορφα που βλέπεις τη βροχή να πέφτει. Μα το μυαλό σου βλέπει άλλα απο αυτά που κοιτάζουν τα μάτια. Κάθε σταγόνα είναι μια σκέψη, μια ιδέα, μια ανάμνηση. Πράγματα που ξεκινάς να σκέφτεσαι μέχρι να πέσουν χάμω, να διαλυθούν, να γίνουν ένα με τις άλλες σταγόνες-σκέψεις που έπεσαν κ απάντηση δεν πρόλαβες να δώσεις...

Κ τί τα θες, εδώ που τα λέμε; Θα πάνε όλα στον υπόνομο, θα ξεβραστούν σε κάποια θάλασσα ή στη γειτονιά ενός άλλου με ρημαγμένο το αποχετευτικό. Μ'εσένα πάντως δεν θα μείνουν. Αν ήταν έτσι, θα 'βρεχε συνέχεια...

Μα "αύριο, θα'χει ήλιο", λες.