o μεγάλος έρωτας θεωρητικά ήρθε
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007
ήρθε και τα σάρωσε όλα...δεν άφησε τίποτα στο διάβα του...κοινωνικές δομές, προσχήματα, ψυχές, διαδικασίες, περιουσίες, οικονομικά, καθημερινότητα....τίποτα δεν έμεινε να θυμίζει πως ήταν πριν αυτός χτυπήσει την πόρτα μου.
Και τώρα 3 χρόνια μετά.....έμειναν μόνο τα συντρίμια και η απορία....η γνωστή απορία που είναι στο μυαλό όλων...άξιζε τον κόπο? τι ήταν αυτό που με βρήκε...αν με ξαναέβρισκε θα έκανα το ίδιο? Όλοι μας φυσικά απαντάμε...και βέβαια...χωρίς δεύτερη σκέψη...αν είναι να ζήσεις ένα όνειρο, ζήστο ακομα και αν είναι η φωτιά του να σε κάψει...
Ωραία! Και επι της ουσίας? Τι διαφορά έχει στο πέρασμα των χρόνων ο μεγάλος έρωτας απο αυτο που άφησες να τον ακολουθήσεις? Μήπως όλοι μας στο βάθος του μυαλού μας δεν συνειδητοποιήσαμε ότι μετά από κάποια χρόνια όλα είναι ίδια? Ότι όλοι οι μεγάλοι έρωτες καταλήγουν στην πάλη του άρτου ημών του επιούσιου και στην καθημερινή ανάγκη για επιβίωση? Μονο αυτό δε μένει τελικά και όλα τα άλλα χάνονται? εξατμίζονται σαν την κοκα κολα που την ξεχνάμε ανοιχτή και μένει μόνο το καφέ χρώμα να θυμίζει ότι ειναι κοκα κολα γιατι απο γεύση έχει καταντήσει ένα απλο ζαχαρόνερο?
Γλυκό μεν...ζαχαρόνερο δε......
Και περνάν και τα χρόνια, ο ενθουσιασμός μειώνεται..η κούραση έρχεται ..αναγνωρίζεις πια λέξεις, σκηνές, υποσχέσεις, καταστάσεις που είχαν να σου πουν στα 18 , τοτε που τις ζουσες για πρώτη φορά...αλλά όχι στα 33...όταν τις έχεις ζήσει με άλλους ανθρώπους ξανά και ξανά...
Ο μεγάλος έρωτας λοιπόν ήρθε και τα σάρωσε όλα στο διάβα του.....δεν άφησε τίποτα ίδιο....
ουτε κάν το πρόσωπο μου έμεινε ίδιο μεσα σε αυτα τα 3 χρόνια....3 καινούριες ρυτίδες στο ύψος των ματιών μου θυμίζουν καθημερινά το μεγάλο έρωτα, αυτόν που όλοι θα ήθελαν να ζήσουν έστω και για μια φορά.......Όλοι εκτός απο αυτους που τελικά τον ζήσαν και κατάλαβαν.....
Posted by Aurellia 10:00 π.μ.
nosyparker:δεν είναι ότι δε θα ήθελα να το ζήσω. Και η δική μου απάντηση είναι ότι θα το ξαναζούσα με την ίδια ένταση. Δεν έχουμε χωρίσει, απλά η συνέχεια δεν έχει καμία σχέση με την αρχή. Το τι έμεινε τελικά να ζούμε είναι αυτό που έχουν όλοι.Θυσιάστηκε η ένταση και αυτό που που το έκανε τόσο διαφορετικό στο βωμό της καθημερινότητας. Εκεί που θυσιάζονται τελικά όλες οι σχέσεις, είτε ξεκίνησαν απο έναν δυνατό έρωτα είτε ξεκίνησαν πιο συμβατικά. Αλλά ναι, θα το ξαναζούσα, και θα παρακαλούσα να συνεχιστεί όπως άρχισε, ασχέτως του τιμήματος.
Καλά τα έλεγε ο Che αλλά στην πράξη φαίνεται κάπως δύσκολο. Στη τελική όμως όσον αφορά τον έρωτα, πάντα αυτό κάνουμε και μάλιστα αυθόρμητα! Αυτή ίσως είναι και η μαγεία που κρύβει ο έρωτας. Κι όταν φύγει, όταν ξεφουσκώσει η ένταση μένει κάτι άλλο, η αγάπη, αν βέβαια έχει δημιουργηθεί τέτοιο συναίσθημα. Αυτό όμως είναι θέμα άλλου ποστ.
*Αν και ουδεμία σχέση με Σαλόνικα, με αρέσει πολύ το blog σας.:D
http://mpizeli.pblogs.gr/2007/03/blog-o-paihnido-h-syneheia.html
Καλό σου βράδυ :)
Γιατί δε γίνεται να είναι πάντα το ίδιο δυνατό? Το να ξεφουσκώνει στο δικό μου μυαλό, ερμηνεύεται ότι θεωρεί ο ένας τον άλλον πια δεδομενο και αφήνει τη μαγεία να χαθεί. Αν στο τέλος αυτό που μένει ειναι η αγάπη ( αν υπαρχει) μονο, ξερω πολλες συμβατικές σχέσεις που κατέληξαν σε σταθερή αγάπη. Τι διαφοροποιεί αυτήν την αγάπη απο αυτήν που ξεκινά απο δυνατό έρωτα?
χοντρό μπιζέλι: Χαίρομαι που είναι στις προτεραιότητες σου ο έρωτας.
Σπάνια πια βρίσκεις νέους ανθρώπους που δεν έχουν σαν στοχους - προτεραιότητες την επαγελματική καταξίωση, ένα γρήγορο αυτοκίνητο, και μια μεζονέτα στο Πανόραμα.
Να είσαι καλά!
Το θέμα δεν είναι αυτό. Αυτό είναι δεδομένο και είτε μας αρέσει, είτε όχι έτσι γίνεται. Αν στο διάστημα του ενθουσιασμού έχεις δει ότι με τον άλλον ταιριάζεις, ότι έχεις δέσει, ότι σημαίνει κάτι για σένα βρε αδερφέ και δεν είναι απλά άλλος ένας ή άλλη μία, τότε είναι στο χέρι σου να κρατήσεις τη φλόγα. Τώρα αν την προσπάθεια την κάνει μόνο ο ένας...τότε υπάρχει πρόβλημα. Αλλά όπως και να χει η πραγματική χημεία μεταξύ 2 ανθρώπων δε βρίσκεται και εύκολα. Αξίζει όμως η προσπάθεια...
Έχουμε κ λέμε: ο άνθρωπος αλλάζει σε βάθος χρόνου (συνήθειες, απόψεις, φυσιογνωμία, κλπ). Όταν λοιπόν έχεις 2 ανθρώπους, έχεις κ 2 σετ αλλαγών. Κ αν σε αυτά προσθέσεις την διάρκεια της σχέσης, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι για να μην ξεφουσκώσει το συναίσθημα, είναι απαραίτητο οι όποιες αλλαγές εκατέρωθεν να είναι αρεστές κ στις 2 πλευρές. Δηλαδή, είσαι λίγο δύσκολα...
Είναι πιο εύκολο να δεχτείς τις αλλαγές ως αναμφίβολο φαινόμενο, κ να προσεύχεσαι ότι θα προσαρμοστείτε εκατέρωθεν κ συγκεκριμένα στις όποιες αλλαγές (τερατογενέσεις ισως? :ρ) επέλθουν.
Με πκιανς?
nemo και itelli, η αλήθεια είναι και στων δυο τις απόψεις.
Και αυτό ειναι αισιόδοξο και απαισιόδοξο ταυτόχρονα. Κρατάω τα αισιόδοξα, προχοράω και ο Θεός Βοηθός!