Ο δάσκαλός μου ήταν από κάπου από την Ηλεία. Ωραίος τόπος και καρποφόρος, αλλά βγάζει μάλλον ξεροκέφαλους δασκάλους. Έφαγε τα μουστάκια του ο δόλιος να μάς μάθει, μέσα στην ντάλα Μακεδονία, να λέμε "ΗΜΑΣΤΕ" και όχι "ΗΜΑΣΤΑΝ". Ε, αφού έτσι το ήθελε, έτσι έγραφε και το μπλε βιβλιαράκι, έτσι το γράφαμε κι εμείς, για ν' αποφύγουμε τα καψόνια.

Ήρθε λοιπόν η ώρα να πάω στο γυμνάσιο, σαν παιδί κι εγώ. Ο πρώτος μου φιλόλογος ήταν ένας καθαρόαιμος μακεδόνας αναντάμ παπαντάμ. Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του, και μια από τις πρώτες-πρώτες του διερευνητικές ερωτήσεις στην τάξη ήταν η επίμαχη:

"Ποιό είναι το σωστό; "Ήμαστε" ή "Ήμασταν";;;

Ε, το ήξερα πιά αυτό απ' έξω κι ανακατωτά. Αυτό είχα μάθει σε όλο το δημοτικό, και τα νησιά της Δανίας, Ζέλαντ, Φιονία, Λόλαντ, Φάλστερ, ακόμα τα θυμάμαι, τα είχα γράψει στο θρανίο σε ένα διαγώνισμα, σκονάκι που δεν χρειάστηκε γιατί έτσι κι αλλιώς τα είχε ήδη καταγράψει για πάντα ο σκληρός. Σηκώνω το χέρι όλο σιγουριά (ο μόνος)

"ΤΟ "ΗΜΑΣΤΕ"!!!!!!!

"Όχι, το σωστό είναι το "ΗΜΑΣΤΑΝ", αφού έτσι ξεχωρίζει ο ενεστώτας ΕΙΜΑΣΤΕ από τον παρατατικό ΗΜΑΣΤΑΝ", είπε πολύ σωστά ο φιλόλογος.

Κόκκαλο ο μικρός γενίτσαρος.

Από τότε μόνο ήμασταν. Δεν ήμαστε πιά, γκέγκε;;;;;

Σ;)))))