Καμία όρεξη για δουλειά... Δεν θέλω να πάω στο γραφείο...

Θέλω να πάω να πάρω ένα κακάο Αγνό, μια ζαμπονοκασερόπιτα, κ ένα κρουασαν (για μετά)

κ να την κάνω για την παραλία. Να την πέσω κάτω από μια ομπρέλα κ να κοιμηθώ (τις ώρες που μου λείπουν) στη σκιά της.

Κ όταν ξυπνήσω,

αντι να παω να πλυνω τα μουτρα μου σ'ενα νιπτηρα γεμάτο τρίχες κ πιτσιλιές Colgate (whitening +)

να κάνω μια βουτια στη θάλασσα

... κ δεύτερη, κ τρίτη.

Κ ύστερα, να την πέσω μπρούμυτα εκεί που σκάει το κύμα (όπως ξεβράζει τους ναυαγούς η καλλιτεχνική ματιά ενός σκηνοθέτη), κ να'χω αυτό για πετσέτα όσο ο ήλιος θα μου καίει την πλάτη.

Ακόμα κ όταν έρθει η ώρα της μάνας του Γιωργάκη να τον φωνάξει να μην πάει στα βαθιά (όχι όμως να σταματήσει να γεμίζει τους πάντες με άμμο), ξέρω ότι αυτή είναι μια ρουτίνα άξια κ πολυζήλευτη...