Invincible



Αν έμπαινες στο blog του bidibis λίγες μέρες πριν, θα άκουγες το Invincible των Muse. Ήταν ένας από τους λόγους που τον επισκεπτόμουν πρωί-μεσημέρι-βράδυ μεταξύ άλλων. Το Black Holes and Revelations το έχω εδώ και κάτι μήνες, αλλά ήταν κάπου χαντακωμένο κι είχα καιρό να το ακούσω, έψαξα όμως χθες και το βρήκα κι έτσι σήμερα το πρωί πρέπει να άκουσα το Invincible καμιά δεκαπενταριά φορές στο αυτοκίνητο. Τα παράθυρα τέρμα ανοιχτά να ξεμαλλιάζομαι από τον αέρα και να μη με νοιάζει, η μουσική στη διαπασών κι εγώ να χτυπιέμαι σαν τρελή στο ρεφραίν κι οι άλλοι οδηγοί από απέναντι να με κοιτάνε σαν να κατέβηκα από άλλο πλανήτη - μα πόσο βαρετοί μπορεί να είστε όλοι σας τέλος πάντων;

Βρήκα πριν λίγο και το βιντεάκι, που ομολογουμένως μου θύμισε κι αυτό πράγματα. Θυμήθηκα Eurodisney το καλοκαίρι του ‘99, εκείνη τη βόλτα με το τρενάκι που στην ουσία δεν είναι τρενάκι αλλά βαρκούλες στο νερό, το It’s a small small world, φαντασμαγορικό αλήθεια! Θυμήθηκα και τα playmobil που παίζαμε μικροί και τους καυγάδες που έριχνα με τον αδερφό μου για το ποια ήταν δικά μου και ποια δικά του και το ξύλο που έτρωγα όταν του έπαιρνα κρυφά μερικά και τα έψαχνε για μέρες. Θυμήθηκα και την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά άτρωτη. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Πείτε μου τώρα, το τέλος στο βίντεο δε σας αφήνει μια γλυκιά πικρία; Η μόνη είμαι που νιώθω έτσι;


Posted by nosyparker 11:37 μ.μ.

0 Comments:

Post a Comment